Έχω μιάμιση ώρα μπροστά μου σχεδόν

Έχω μιάμιση ώρα μπροστά μου σχεδόν. Βαριέμαι τραγικά. Το κεφάλι μου άδειο και ανακατεμένο σαν δωμάτιο μετά από γιορτή.

Τι θα μπορούσα να γράψω για να γεμίσω το χρόνο μου μέχρι να φύγω επιτέλους;

Ας ξεκινήσω με μερικά συνθηματικά: 2 Μαΐου 1998, "Όστρια" στο Καλαμάκι. Με κατάλαβες; Εγώ θα έλεγα, ναι, αλλά δεν "κόβω και το λαιμό μου".

Παλιά "έκοβα το λαιμό μου" για εσένα, "έβαζα το χέρι μου" στη φωτιά και τα σχετικά. Ευτυχώς που όλα αυτά ήταν μόνο ένα σχήμα λόγου (για να δηλώσω την τυφλή μου εμπιστοσύνη και πίστη σε σένα) και δεν μπορούσαν να γίνουν στην πραγματικότητα- τώρα θα ήμουν κουλή και ακέφαλη…

Η αλήθεια είναι ότι σε σκέφτομαι ακόμα, αλλά όχι όπως σε είχα συνηθίσει (δεν είμαι πλέον το κοριτσάκι που σε ονειρεύεται και σε προσμένει με δάκρια στα μάτια). Λυπάμαι που ίσως να καταστρέφω τις τελευταίες σου ελπίδες...

Σκέφτομαι πάρα πολύ τρυφερά τα όσο όμορφα μας είχαν δέσει, θυμάμαι με νοσταλγία τον ασίγαστο και μεθυσμένο έρωτά μου για σένα, τόσες εικόνες, τόσο όμορφα λόγια, ένα "μαγικό" γεγονός. Όλα αυτά είναι κομμάτια της "βιβλιογραφίας" μου και τα αγαπώ με όλη μου τη δύναμη.

Βασανίστηκα όσο δεν θα έχεις την τύχη ποτέ να

βασανιστείς κι εσύ (χρειάζεται ευγενική καρδιά με αισθήματα…). Πέρασαν 3 χρόνια στη διάρκεια των οποίων κατάπιες με πρωτοφανή τρόπο κάθε σημάδι ύπαρξης… Βρήκα την ελευθερία μου λίγο λίγο κατά τη διάρκεια της τριετίας αυτής. Κατάλαβα πως σημασία δεν έχει ν' αγαπάς μόνο, πρέπει και να σε αγαπούν. Αν δε σε αγαπούν, χάνει και η δική σου αγάπη την αξία της. Βρήκα επιτέλους τη γαλήνη μου μέσα στη σκέψη αυτή. Ακόμα κατάλαβα ότι φτάνεις στον προορισμό σου όταν σε αγαπήσουν. Εγώ είμαι καθ' οδόν, συνεχίζω το ταξίδι μου ελπίζοντας ότι θα φτάσω. Για εσένα πραγματικά δε με νοιάζει. Τι να πω, καθαρά με ανθρώπινα αισθήματα, θα ευχηθώ καλή τύχη και στη δική σου πορεία.

Α! Σ' έχω δει στην τηλεόραση, εκεί που εμφανίζεστε… ξέρεις. Έχεις μεγαλώσει, έχεις γκριζάρει και είσαι πιο λυπημένος και σφιχτός, το κορμί σου και το πρόσωπό σου δε συνοδεύουν όπως παλιά τους ήχους της μελωδίας που παίζεις. Οφείλω, όμως, να πω ότι παραμένεις γοητευτικός.

Ξέρω και ότι σε αυτή την τριετία έχεις δώσει δύο φορές σε ένα συγκεκριμένο διαγωνισμό και έχεις αποτύχει. Άλλο πράγμα δε γνωρίζω.

Αυτό που με στοιχειώνει είναι οι εξηγήσεις που δεν μου έδωσες. Δεν πειράζει, εγώ έχω τον δικό μου χαρακτήρα, θα αφήνω τα σημάδια μου όπου μπορώ, θα λέω αυτά που αισθάνομαι και θα εκφράζομαι όπως μπορώ, με κάθε δυνατό μέσο. Είμαι μία γυναίκα ζωντανή και θα διεκδικήσω την ευτυχία μου με κάθε τρόπο.

Σ.

Ο Κωνσταντίνος σου...

Γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω πόσο μου λείπεις και πόσο κενός και λυπημένος νιώθω μακριά σου...Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την στιγμή που δεν μιλάμε πια..Ελπίζω όμως , κάπου,κάπως,κάποτε να το διαβάσεις και να καταλάβεις ότι το έχω γράψει για σένα..
Μου λείπεις πολύ.Υπάρχουν ώρες που πάω να τρελαθώ..Ώρες που νιώθω ότι θα πεθάνω από κατάθλιψη..Μακάρι να ήμουν ακόμα στην αγκαλιά σου.Να άκουγα την γλυκιά και δροσερή φωνή σου..Να σε κοιτούσα μέσα στα πανέμορφα μελί μάτια σου..Να κρατούσα σφιχτά το απαλό και βελούδινό σου χέρι..Να χάιδευα , μπλέκοντας ανάμεσά τους τα δάχτυλά μου , τα μαλλιά σου..Να κοιμόμασταν μαζί τα βράδια , όπου θα σε είχα όλη νύχτα αγκαλιά...Να ξυπνούσαμε με χάδια και αγκαλιές..Να σου έφερνα το πρωινό στο κρεβάτι τα Σαββατοκύριακα..Να σου φερνα δώρα και λουλούδια όταν θα επέστρεφα από την δουλειά , γιατί σε λατρεύω..Να ακουμπούσες στο στήθος μου και να άκουγες την καρδιά μου που θα χτυπούσε για σένα..Να σε σκέπαζα όταν θα ξεσκεπαζόσουν..Να κάναμε μαζί μπάνιο..Να γευόμουνα τις λιχουδιές που μαγειρεύεις..Να περπατούσαμε πάντοτε πιασμένοι χέρι χέρι...Να πηγαίναμε ταξίδια μαζί..Να γευόμουνα το φιλί σου..Να μεθούσα με το άρωμά σου..Να ακούγαμε μουσική αγκαλιά , υπό το φως των κεριών...Να βλέπαμε ταινίες στο dvd παρέα..Να κάναμε έρωτα...Να αποκτούσαμε 1 κόρη την Μαρία η οποία θα έλαμπε από ομορφιά όπως λάμπεις και εσύ..Μακάρι...
Θέλω να σε πάρω τηλέφωνο για να σε ακούσω αλλά διστάζω...Να έρθω σπίτι σου και να σου χτυπήσω το κουδούνι για να σε δω , αλλά διστάζω..Να αφήσω ένα τριαντάφυλλο στον υαλοκαθαριστήρα του αμαξιού σου και να φύγω , αλλά διστάζω..Δεν θέλω να μου πεις ότι ενοχλώ γιατί είσαι με άλλον..Πόσο μάλλον να σε δω κιόλας..
Θα σε ξαναδώ ποτέ...Θα ξαναμιλήσουμε κάποτε;Κανείς δεν ξέρει να μου απαντήσει..Γιατί πρέπει να τελειώνουν έτσι οι σχέσεις;Γιατί πρέπει να χάνεις εκείνη που λατρεύεις;Γιατί;Γιατί;Σε αγαπώ πολύ ρε γαμώτο...Για καμία άλλη δεν έχω νιώσει έτσι..Ελπίζω όμως να σε ξεπεράσω σύντομα γιατί δεν αντέχω άλλο..
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κοίταγμά μας στα μάτια κάθε φορά που ήμασταν αγκαλιά αλλά και κάθε φορά που αποχωριζόμασταν..Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το πανέμορφό σου χαμόγελο που μοιάζει της γιαγιάς μου...Δεν θα ξεχάσω ποτέ την γλυκιά φωνή σου...Δεν θα ξεχάσω ποτέ την σπάνια ομορφιά σου..Ήσουν όπως ακριβώς φανταζόμουν μικρός την γλυκιά νεράιδα ή την ωραία πριγκήπισσα των παραμυθιών..Ήσουν η γυναίκα που ονειρευόμουνα..
Τώρα πια το μόνο δώρο που μπορώ να σου κάνω και ο μόνος τρόπος που μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σου είναι στην προσευχή μου μέσω του θεού..Και τον παρακαλάω να σε έχει καλά..Να σου δίνει υγεία και να σε βοηθάει στην πραγματοποίηση των στόχων σου..Αλλά και να παραμένεις η κοπέλα που γνώρισα και αγάπησα.Γλυκιά και τρυφερή.Δίκαιη και σωστή.Ηθική και παραδοσιακή.Κοπέλα με αρχές , καλλιέργεια και σωστή διαπαιδαγώγηση..Θέλω το καλύτερο για σένα..Να είσαι ευτυχισμένη αληθινά..Να χαμογελάς και να γελάς..Να βλέπεις τα όνειρά σου να πραγματοποιούνται..Και να νιώθεις τον Θεό μας πάντοτε δίπλα σου..
Το γράμμα αυτό κάπου εδώ τελειώνει...Μα η αγάπη μου για σένα πάντοτε θα μεγαλώνει...

Σε αγαπώ πολύ καρδιά μου...
Με αγάπη..
Ο Κωνσταντίνος σου...

Βάλατε Φωτιά

Αυτό το στέλνω σε σας, που νομίζετε ότι μπορείτε να παίζετε με τη φύση, με ανθρώπινες ζωές, με ολόκληρο τον κόσμο.

Εσείς που νομίζετε ότι έχετε το δικαίωμα να αφαιρείτε ζωή...
Εσείς που την φωτιά την κάνατε παιχνίδι...
Εσείς που ίσως δεν ξέρετε τι σημαίνει να ζεις..
Εσείς που κρύβεστε πίσω από φλόγες γιατί δεν έχετε τη δύναμη να μιλήσετε καθαρά...
Εσείς που το κεφάλι το έχετε πάντα σκυμμένο...
Εσείς που το μυαλό σας είναι πολύ μικρό να χωρέσει ανθρωπιά...
Εσείς που δεν μάθατε ποτέ σεβασμό...

Ντροπή σας. Βάλατε φωτιά στη γη, βάλατε φωτιά σε σπίτια, βάλατε φωτιά σε ζωές. Όποια τιμωρία και να έχετε δεν αρκεί, εδώ πληρώνονται όλα. Ντροπή σας...

Δήμητρα

Το Δαχτυλίδι

Έλενα μου,

Είναι στιγμές που σ' αγαπώ τόσο πολύ. Ξέρω ότι δεν ήμουν ο καλύτερος σύζυγος όλα αυτά τα χρόνια, και είναι ένας από τους λόγους που σ' αγαπώ όλο και περισσότερα. Προσπάθησα να είμαι όλα αυτά που θέλεις, αλλά ξέρω ότι σ' έχω απογοήτευση. Υπάρχει όμως και ένας λόγος παραπάνω που θα έπρεπε να σου ζητήσω συγγνώμη, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να σου το πω. Τα Χριστούγεννα που είχες πάει στη μητέρα σου για λίγες μέρες, δεν ξέρω τι με έπιασε. Ίσως η μοναξιά, ίσως το ότι δεν είχαμε λεφτά για να κάνουμε αυτά που πάντα θέλαμε. Μια μέρα όπως έψαχνα κάτι χαρτιά στο δωμάτιο, βρήκα το δαχτυλίδι που σου είχε δώσει η γιαγιά σου. Εκείνη την ώρα μου ήρθε μια ιδέα. Να το ανταλλάξω για χρήματα. Δεν θα ήταν για πολύ. Αφού θα πήγαινα στο Καζίνο να παίξω, να κέρδιζα λίγα χρήματα, και μετά θα το έπαιρνα ξανά το δαχτυλίδι. Όμως δεν ήταν έτσι. Τα έχασα όλα τα λεφτά. Το μόνο πράγμα που με έκανε να φύγω εκείνη την ώρα από εκεί ήσουν εσύ. Αλλιώς δεν ξέρω τι άλλο θα έχανα εκείνο το βράδυ. Ξέρω ότι μέχρι και σήμερα νομίζεις ότι το δαχτυλίδι χάθηκε. Δεν μπορούσα ποτέ να το πάρω πίσω. Η αξία του ήταν μεγάλη, αλλά η αξία που είχε για εσένα, ξέρω ότι είναι ανεκτίμητη. Δεν ξέρεις πόσες φορές ήθελα να σου πω ότι δεν χάθηκε, να σου πω την αλήθεια. Συγχώρεσε με για όλα.

Δημήτρης

Σ' αγαπάμε μανούλα

Τώρα που σε βλέπω σ' αυτό το δωμάτιο όλοι μέρα, να κάθεσαι, να σκέφτεσαι, θυμάμαι τι γυναίκα ήσουν. Ήμασταν παιδιά, και περιμέναμε πως και πως να γυρίσεις από την δουλειά να σε δούμε λιγάκι, να μας πεις τραγούδια, ιστορίες καθώς μαγείρευες, καθάριζες, και έκανες δουλειές. Θυμάμαι μετά όταν μεγαλώναμε. Να μη μας λείψει κάτι, να σπουδάσουμε, να βγούμε στον κόσμο. Μας έλεγες ποτέ να μην φοβόμαστε. Για όλα ήσουν εκεί. Και όταν ο καθένας μας παντρεύτηκε, τα είχες όλα έτοιμα. Μέχρι και λεφτά είχες μαζέψει, για να ξεκινήσουμε τη ζωή μας πιο "εύκολα" έλεγες.

Όταν όμως αρρώστησες και μας είχες ανάγκη, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Στην αρχή δεν ήταν τίποτα, ξέχναγες καμιά φορά τα ονόματα μας ή έχανες πράγματα. Σιγά σιγά όμως σε βλέπαμε να χάνεσαι, να μην μας ξέρεις καν. Τώρα, καμιά φορά όταν μιλάμε μας θυμάσαι, αλλά κάπου αλλού, σαν μια παλιά ανάμνηση μας έχεις.

Αυτό που είμαστε σήμερα το έφτιαξες εσύ, με αυτή την καρδιά και ψυχή που κουράστηκαν και κρύφτηκαν κάπου μέσα σου.

Σ' αγαπάμε μανούλα

Το Κοριτσάκι Σου...

Όλη μου η ζωή ήταν μια δοκιμασία..
από παιδί στα δύσκολα ..
Αρραβώνας σε μικρή ηλικία, τρία χρόνια φρικτά που με έστειλαν σε ψυχολόγο για να συνέλθω, κι ύστερα χωρισμός..
Μετά γάμος..
Παιδιά.....
Μα τα προβλήματα δεν έπαψαν να υπάρχουν..
Κι ήρθες εσύ..οπως έρχονται όλοι σε ακατάλληλη στιγμή..
Ήσουν πάθος κι έρωτας..
Ζήσαμε ότι δεν έχει ζήσει άνθρωπος ίσως ως τώρα..
Και είμαι σίγουρη γι αυτό που λέω..
Μια ολόκληρη ζωή ζήσαμε μαζί.....
Ο καθένας στη δική του οικογένεια και χώρια ταυτόχρονα..
Ο παράνομος έρωτας..
Μα αυτό που είχαμε δεν ήταν απλά ένας έρωτας..
Ήταν πολλά άλλα..
Πάθη....μισοί.....συγκρούσεις.....στιγμές λύπης.....ευτυχίας.....πίκρας....καθημερινότητας....γέλιου......
Τόσα και άλλα τόσα........
Μα ο χαρακτήρας σου τόσο δύσκολος......
Να προσπαθώ πάντα να σε συγκρατήσω και να κρατήσω τη σχέση αυτή υγειή.
Και πάντα να πιέζομαι......να φτάνω στα όριά μου και να επιστρέφω πίσω...
Μέχρι που αρρώστησα..
Πόσο θα άντεχα άλλωστε τέτοιες καταστάσεις...
Κι όταν αρρώστησα και μετά εσύ μ 'άφησες......
Τόσο απλά.....όσο απλά μπήκες στη ζωή μου..
Κι έμεινες μόνος να μ αγαπάς από μακριά.....χωρίς να σ αφήνει ο εγωισμός σου και ο χαρακτήρας σου να γυρίσεις ξανά κοντά μου..
Όμως να ξέρεις .......αυτό δεν είναι αγάπη......
Γιατί η αγάπη ξεπερνά τα πάντα........δεν έχει εγωισμούς ούτε έντονες και αρρωστημένες ζήλιες.
Η αγάπη είναι συμβιβασμός κι απ τους δύο.
Είναι τόσα πολλά που κουράστηκα πια να στα λέω..
Άλλωστε τα ξέρεις...
Απλά δεν έχεις τη δύναμη και τη θέληση να τα ακολουθήσεις..
Κρίμα.......
Λυπάμαι.........
Και περισσότερο λυπάμαι τον εαυτό μου που σ αγάπησε τόσο και σ αγαπάει ακόμη.
Μια ζωή ολόκληρη μαζί........και τώρα μόνη με τα προβλήματα που μου άφησες.......
Τι να πω πραγματικά......δεν ξέρω......
Δεν ξέρω αν έχω ή αν θα είχα τη δύναμη να σε αντικρίσω ξανά.
Ξέρω πως θα μου έκανε κακό και όχι καλό η παρουσία σου..
Να μπορούσες να άλλαζες μονάχα..
Κάποια κομμάτια του εαυτού σου..
Τότε θα μασταν κι οι δυο καλά.....ευτυχισμένοι.....χρόνια τώρα.....
Γιατί αυτό που ζήσαμε.......μόνο εμείς ξέρουμε τι ήταν.......
Και δεν θα ξανάρθει στις ζωές μας.
Κι αυτό το ξέρουμε..
Και γω.......
Και συ......
Να σαι καλά καρδιά μου......
Όπου και να σαι......
Κι αυτό που με πονάει........είναι ότι είσαι τόσο μα τόσο κοντά μου......κι όμως δεν μπορώ να σε αγγιξω..ουτε εγώ εσένα ούτε και συ εμένα...


Το κοριτσάκι σου..

About us

Υπάρχουν φορές στη ζωή μας όπου ο χρόνος για να μιλήσουμε έχει έρθει και έχει φύγει, όμως κάτι μένει μέσα μας που, μερικές φορές μας δίνει την αίσθηση ότι έχουμε κρατήσει τη σιωπή μας πάρα πολύ. Αυτή η ιστοσελίδα σας δίνει την ευκαιρία να τα πείτε. Στείλτε μας το γράμμα σας και εμείς θα το δημοσιεύσουμε. Τα μυστικά σας, οι επιθυμίες σας, οι εξομολογήσεις σας, οι απολογίες σας...ότι αισθάνεστε ότι δεν μπορείτε άλλο να κρατήσετε μέσα σας. Στείλτε το γράμμα με e-mail στη διεύθυνση: aletter4u@gmail.com
Το γράμμα θα δημοσιευθεί με όποιο όνομα υπογράψετε εσείς.
Έχουμε το δικαίωμα να μη δημοσιεύσουμε ότι θεωρούμε ακατάλληλο. Κρατάμε αρχείο με όλα τα γράμματα αλλά δεν δημοσιεύουμε τίποτα εκτός από το γράμμα σας. Όσο μεγάλοι η μικροί είστε, υπάρχουν μερικά πράγματα που απλά πρέπει να τα πούμε....